Rammstein 28.06.2010

Sooo excited!

Ανυπομονώ σχετικά με το τι θα δούμε τη Δευτέρα!

Ελπίζω οι προσδοκίες μας να υπερβληθούν...καιρού επιτρέποντος...Να μη βρέξει και μας το χαλάσει!!!

Rammstein burns!!!

καλοκαίρι?!

Είπαμε καλοκαιρία, αλλά όχι κι έτσι...
Και άντε να είσαι σε καμιά παραλία...εμείς που κάνουμε σάουνα και μάλιστα όχι ηθελημένα, τι να πούμε;
Και τώρα που το παρατηρώ, στις 31 Ιουλίου πέρυσι είχα την ιδέα να ξεκινήσω αυτό το ιστολόγιο. Ε, φέτος στις 31 του ίδιου μήνα θα παντρεύομαι...τυχαίο; Δεν νομίζω!
Άντε να δούμε τι θα μου έρθει για την επόμενη χρονιά!!!

Χριστούγεννα;

Ε ναι, λοιπόν, τα Χριστούγεννα είναι και πάλι εδώ!

Πάνω που βάλαμε τους μαθητές μας σε μια τάξη και απέκτησαν έναν (κάποιο) ρυθμό, αφού πρώτα τα σχολεία έκλεισαν για μια εβδομάδα λόγω γρίπης, καταλήψεων κλπ., αφού πέρασε (ξανά) ο καιρός χωρίς να το καταλάβουμε καλά- καλά, ήρθαν και πάλι τα μαγικά Χριστούγεννα! Κυριαρχεί το "Με υγεία!", το ακόμη καλύτερο "Χαρά σ' όλον τον κόσμο" και διάφορα άλλα γλυκανάλατα τέτοια.

Και πάνω απ' όλα, ΤΑ ΨΩΝΙΑ!!! Ε, βέβαια! Πού πας, καλή μου, χωρίς το πορτοφόλι γεμάτο και τη διάθεση να τα ξοδέψεις όλα στο φουλ; Καλά μου το είπαν εμένα..."Η χειρότερη γρίπη είναι αυτή των Χριστουγέννων. Κρατάει 15 μέρες!" Δωράκια για τους εορτάζοντες (σεβαστόν!) αλλά και για όποιον μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Μόνο στ' αφεντικά μας δεν ψωνίζουμε πια...ή μήπως φτάσαμε και ως εκεί; "Αγαπημένο μου αφεντικούλι, να 'σαι καλά που μου ξεζουμίζεις τη ζωτική μου ενέργεια 335 μέρες το χρόνο, χώρια άδειες και αργίες, ορίστε και το δώρο σου!" Αν είναι ποτέ δυνατόν!

Και το χειρότερο απ' όλα είναι πως, μετά το πέρας της εορταστικής περιόδου όλοι, και αυτοί που ξόδεψαν και όσοι συγκρατούνται, θα γυρίσουμε πίσω στον καθημερινό εξάψαλμο του γνωστού: "Πάει, μπήκαμε μέσα, καμία αξία πια δεν έχουν τα ρημάδια τα λεφτά...Τι τα θες, με τους μισθούς που παίρνουμε...Και πού είναι το κράτος;;;" Άρα, εφόσον δε θέλουμε να τα ξαναπεράσουμε αυτά, γιατί συνεχίζουμε;

Ακόμα και κάποια φίλη, που δούλευε σε JUMBO και τα ζούσε από πρώτο χέρι, φέτος που δε δουλεύει είπε το εξής καταπληκτικό: "Να βγούμε μια βόλτα στα μαγαζιά, να χαζέψουμε. Είναι τόσο ωραία, ο κόσμος και τα τραγούδια κι η ατμόσφαιρα..." Είμαι καλά ή μήπως με γελούν τ' αυτιά μου;

Εγώ λέω να το ξεπεράσουμε...καθίστε- όσο μπορείτε- με φίλους, συγγενείς και αγαπημένους, κλείστε επιτέλους την τηλεόραση και παίξτε κανένα επιτραπέζιο. Κατά τ' άλλα, κουράγιο... γιορτές είναι, θα περάσουν...Και το 2010 θα είναι σύντομα εδώ, έτοιμο να κατασπαράξει όλη μας την ενέργεια...

βουλευτικές εκλογές 2009

Πάλι εκλογές!...Πάλι στις κάλπες ο λαός, πάλι κούφια συνθήματα και προεκλογικές υποσχέσεις. Πάλι ψέμματα μας λένε στα μούτρα μας. Όλοι τους!

Αλλά δε φταίνε αυτοί. Ο κόσμος φταίει που συνεχίζει να τους ψηφίζει ύστερα από τόσα χρόνια σκανδάλων, καταχρήσεων και υποκρισίας. Τι περιμένετε, ρε παιδιά; Να σας πούνε μαλάκες στα μούτρα σας, αγνοώντας την αριστοκρατική τους καταγωγή; Αυτοί μια ζωή κλέβουν και βγαίνουν λάδι. Μια ζωή τρώνε και αυτοαποκαλούνται επαναστάτες. Και αν το έχουν καταλάβει αυτό άνθρωποι σαν κι εμένα που δεν έχουν κλείσει ακόμα ούτε τα 30, πώς είναι δυνατόν να μην το βλέπουν οι μεγαλύτεροι;

Και τι να κάνουμε; Δε λέω να μην πάμε στις εκλογές. Το δικαίωμα της ψήφου κατακτήθηκε με πολύ κόπο, αλλά ουδεμία σχέση με δημοκρατία το πολίτευμά μας! Μακάρι να ήταν τα πράγματα όπως στην αρχαία Αθήνα, αλλά δυστυχώς δεν είναι.

Κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές θυμάμαι μια παλιά Αμερικάνικη ταινία (κι όμως, Αμερικάνικη!) που είχε ως σύνθημα το διάσημο: None of Them!

Αυτό νιώθω κι εγώ. Αηδία και αγανάκτηση με την απαξίωση που οι ίδιοι επιφέραμε στο πολιτικό μας σύστημα. Εκνευρισμό που τους αφήσαμε να "παίζουν" κατά το δοκούν με τον εκλογικό νόμο, με τα άρθρα του Συντάγματος, με τη νοημοσύνη μας, σε τελική ανάλυση!
Άλλη μια αναμέτρηση για λίγους, λοιπόν, άλλη μια κόντρα για ρουσφέτια και διορισμούς. Και τη Δευτέρα, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, πάλι πίσω στη δουλειά, στους λογαριασμούς, στα δάνεια, πίσω στη μίζερή μας πραγματικότητα.

Κι αυτοί θα γλεντάνε όλοι μαζί και να μου το θυμηθείτε, θα γελάνε με τα κορόιδα που τους ψήφισαν. Και όλοι ξέρουμε τη συνέχεια...όποιος και να βγει, η πρώτη ατάκα θα είναι...ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΑ!

μαζική ύπνωση

Στα χρόνια της Χούντας το ποδόσφαιρο (και όχι μόνο) λειτουργούσε ως υπνωτικό του λαού στα πλαίσια του "άρτος και θεάματα". Αν δεν απατώμαι, όμως, σήμερα έχουμε δημοκρατία, έτσι δεν είναι;

Ή μήπως όχι;

Δεν είμαι εναντίον του ποδοσφαίρου, να μην παρεξηγούμαι. Κι εγώ θ' απολαύσω έναν ωραίο αγώνα, εφόσον παίζεται μπάλα ποιότητας και η διαιτησία παίζει 50- 50. Αυτό στο οποίο αντιτίθεμαι σθεναρά είναι το πώς το ποδόσφαιρο γίνεται τόσο πολύ μέρος της ζωής κάποιων ανθρώπων, σε βαθμό που δε μπορούν να συζητήσουν τίποτα άλλο πέραν τούτου. Πώς είναι δυνατόν τη σήμερον ημέρα να υπάρχουν ακόμα τόσο αποβλακωμένοι άνθρωποι;

Και για να το κάνω πιο συγκεκριμένο: την ημέρα, ή μάλλον τη νύχτα, που διεξάγεται κάποιος κρίσιμος αγώνας, οι δρόμοι αδειάζουν. Σπίτια και μαγαζιά γεμίζουν με κόσμο (και των δύο φίλων) που φωνάζουν, γιουχάρουν ή χειροκροτούν, συνήθως με τη συνοδεία μπύρας και πίτσας. Και καταλήγουν - αργά ή γρήγορα- σε σχόλια όπως εκείνα του φιλάθλου στην ελληνική ταινία με τη Βλαχοπούλου: από "θεός" ο εκάστοτε ποδοσφαιριστής γίνεται "κρέας" και τούμπαλιν.

Γιατί, πού το πας το άλλο; Οι χαρακτηρισμοί των προπονητών ξεκινούν στην αρχή της περιόδου με πολεμικούς αλαλαγμούς και ιαχές του τύπου: "Μ' αυτόν θα σκίσουμε", "Τώρα ήρθε ο μάστορας να μας φτιάξει" κλπ.. Συνήθως, όμως, στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου είναι ο ίδιος άνθρωπος που χαρακτηρίζεται "άχρηστος", "ανίδεος", "άμπαλος" και διάφορα παρεμφερή κοσμητικά.

Φυσικά, είναι περιττό ν' αναφέρω ότι τα ίδια -και μη χειρότερα!- ακούγονται και για τους παίκτες. Και εννοείται πως στερείται κάθε λογικής η οποιοδήποτε προσπάθεια να προσπαθήσεις να μιλήσεις με τέτοιους "φιλάθλους", αν διανοηθείς ν' αρθρώσεις τη φράση: "Μα, άλλα δεν έλεγες γι' αυτούς πριν την αρχή της σεζόν;" Ξάφνου μεταμορφώνονται άπαντες σε παντογνώστες και η φράση "Τα 'λεγα εγώ" ξεστομίζεται σε σημείο να κοντεύει να σου δημιουργήσει νευρικό κλονισμό.

Έτσι, λοιπόν, εγείρεται το εξής ερώτημα: δεν υφίσταται πια ο σκεπτόμενος νους του ανθρώπου; Και καλά, η χούντα χρησιμοποιούσε το ποδόσφαιρο ως μέσο χειραγώγησης του λαού. Αλλά η τιμημένη μας Δημοκρατία; Μήπως προσπαθεί να κάνει το ίδιο, ή μήπως μόνοι μας πια, αβίαστα και χωρίς προτροπές, φοράμε τις παρωπίδες μας και σκύβουμε τα κεφάλια;

πολύχρωμα κτίρια, μονόχρωμοι άνθρωποι

Θα έχετε παρατηρήσει, βέβαια, πως όσο οι άνθρωποι προσπαθούν να "δώσουν χρώμα στην πόλη", και στην προσπάθειά τους αυτή βάφουν κτίρια σε έντονα χρώματα, ή ακόμα βάφονται και οι ίδιοι (οι γυναίκες, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον) ή φοράνε ρούχα σε φανταχτερές αποχρώσεις, τόσο περισσότερο παραμελούν τον εσώτερο εαυτό τους και γίνονται πιο μονόχρωμοι οι ίδιοι.

Γιατί;

Γιατί να έχει τόση σημασία τι χρώμα θα είναι η γραβάτα που φοράς με το συγκεκριμένο πουκάμισο ή ποια απόχρωση σκιάς ταιριάζει με τα ρούχα σου; Έτσι κι αλλιώς, πάλι εσύ είσαι. Ο ίδιος άνθρωπος, πίσω από οποιοδήποτε μασκάρεμα ή περιτύλιγμα. Γιατί, λοιπόν, μας νοιάζει;

Ο αντίλογος λέει: δηλαδή, θα πρέπει να κυκλοφορούμεστους δρόμους όλοι λέτσοι και άσχημοι;

Εγώ λέω: όχι, αλλά να μην τρέφουμε και αυταπάτες. Δεν μας κάνουν τα ρούχα ή τα μπιχλιμπίδια καλύτερους ανθρώπους. Και ο τελευταίος σκατάνθρωπος θα συνεχίζει να είναι σκατάς ανεξάρτητα από το πόσο του έχει κοστίσει η περιβολή του. Αντίστοιχα, ένας ενδιαφέρων άνθρωπος παραμένει ενδιαφέρων είτε τον δεις με τις πιτζάμες του είτε με κοστούμι.

Γιατί, στο κάτω-κάτω της γραφής, ο καθένας μας είναι γυμνός απέναντι στον άλλο και , καλώς ή κακώς, όλοι γυμνοί γεννιόμαστε και γυμνοί πεθαίνουμε. Δεν είναι, λοιπόν, υποκριτικό να προσπαθούμε ν' αποδείξουμε καθημερινά το αντίθετο, καταναλώνοντας τεράστια ποσά από το χρόνο και την ενέργεια μας;

Κάντε κάτι για ν' αλλάξετε το μέσα σας και αφήστε το απ' έξω...Έτσι κι αλλιώς, όποιος σας προσέξει για το απ' έξω, πιθανότατα δεν αξίζει, ενώ αυτός που νοιάζεται για το από μέσα δε θα δώσει και μεγάλη σημασία στο απ' έξω.

Ας κάνουμε (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) κάτι δημιουργικό και ας αφήσουμε τις ψυχές μας ν' ανασάνουν...επιτέλους!

καλή μου αρχή!

Είναι καλοκαίρι, δε δουλεύω -άσχετα αν το μυαλό δεν ξεκουράζεται ποτέ- και κατά συνέπεια υπάρχει άφθονος χρόνος για αμπελοφιλοσοφία. Και επειδή η έμπνευσή μου φαίνεται να με προδίδει, σκέφτηκα: δεν ξεκινάω ένα blog, μπας και μου κάνει πάλι καμιά επίσκεψη, μιας και θα είμαι πάνω από το πληκτρολόγιο;
Τίποτα, μόνο σκόρπιες σκέψεις θα υπάρχουν εδώ στην άκρη του αόρατου ιστού που μας σκεπάζει καθημερινά. Ίσως και συμπεράσματα. Το κλασικό μου jumping to conclusions, δηλαδή. Τίποτα παραπάνω.